Bromo

Het was een kort nachtje en we hadden afgesproken elkaar te wekken als we door de wekker heen zouden slapen. Na een reis van anderhalf uur in het super donker door de vlaktes met enorme kuilen waar de chauffeur zijn vak kennis kon laten blijken kwamen we steeds weer wat hoger. In de donkere nacht zagen we vele lichten en waren we blijkbaar niet de enige die de zonsopkomst bij de Bromo wilde aanschouwen. In een file reden we naar het eindpunt, althans zo dicht mogelijk bij ingang. We zetten onze tocht lopend/ klimmend door de kilte voort met venters die jas, muts of handschoenen te huur aanboden. Verschillende souvenirs en koffie tentjes passerend kwamen we op een groot plein waar ik mijn plekje buiten de omheining vond. Hier had ik geen storende factor van mensen voor mij en een duidelijk zicht op de Bromo. Het was aarde donker, gezien de vele statieven die opgesteld waren kon ik de richting van de Bromo bepalen, redelijk snel was de omvang van de Bromo inclusief rookpluim te zien maar het was te bewolkt en van de geplande zonsopkomst 05.20 uur heb ik niets gezien. Wel een paar schitterende foto"s, je kan ook niet alles hebben. Blauwbekkend ging ik weer terug naar de jeep. In de ochtend glorie was aanzienlijk verder lopen maar hij was snel gevonden, dankzij de foto met kenteken.
Hierna gingen we weer een half uurtje rijden, voornamelijk dalend, om uit te komen op een zand/ as laag vlakte. Het was een eindje lopen naar de trappen en er werden ons paarden aan geboden om ons daar te brengen. De trappen waren steil en erg hoog, ik ben verschillende keren gestopt om op adem te komen vanwege de hoogte. Eenmaal boven keken we in de krater waar de rook uitkwam maar we zagen ook de structuur van de wanden. Een unieke ervaring om zo van bovenaf daar in te kijken. Er werden bloemboeketjes te koop aangeboden, deze zijn worden gebruikt om in de krater te gooien en een wens te doen. Hierna was het afdalen van de trappen weer aan de orde waarvan het begin moeilijk was omdat deze treden dus aangekoekt waren. Eenmaal bezig ging het vlotjes. Beneden aangekomen troffen we weer een groep Nederlanders, gevolgd door spontane gespreken en ook deze groep was net als onze groep ontstaan uit reizigers die elkaar ontmoeten en korte/ langere tijd met elkaar optrekken.
De foto' s die we bij de jeep wilde maken lukte niet want de chauffeur wilde snel naar het ontbijt en was duidelijk niet in zijn beste humeur.
Na het ontbijt ( een soort vierkante pannenkoek) was het snel pakken en 10.00 uur zitten we weer in het busje voor de volgende bestemming waar ik weer het geluk heb voorin te zitten, nu soms slapend / doemelend onderweg is weer van alles te zien en ik sta perplex dat er hier zo weinig ongelukken zijn gezien het rijgedrag maar ze kijken en letten heel goed op elkaar. Als de spoorbomen gesloten zijn hoor je een sirene, een extra waarschuwing. We rijden hoofdzakelijk door dorpjes en stadjes en aanschouwen de plaatselijke bevolking vanuit het busje. De chauffeur is niet erg spraakzaam en hij spreekt heel gebrekkig Engels. De gordel is defect en deze moet geknoopt worden. We zitten nu met ons zessen, de drie dames uit Siberie hebben ons verlaten en een jong Frans stelletje heeft hun plaatst ingenomen. Zij spreken beide vloeiend
Engels wat het contact bevordert.
De lange reis met weer de nodige stops en een laatste half uur weer zeer steile tocht komen we 17.00 uur aan op onze locatie. Het is hier heel leuk, zwembad en een hot spring waar we een avondje van zouden kunnen genieten als we niet om 01.00 uur 's nachts vertrokken, jammer. Na wat te hebben gedronken hebben we gezamenlijk een maaltijd besteld met gezellige gesprekken om nadien vroeg het bed op te zoeken. Ik werd wakker van geluid en schrok bij de gedachte dat ik mijzelf wel eens verslapen zou kunnen hebben, snel aangekleed en na de deur te hebben geopend bleken het nieuw aangekomen gasten te zijn en was het 21.14 uur. Gelukkig ik had nog even!